1) Θυμάμαι, μία φορά στο Κοινόβιo μου είχαν πει να μείνω στο
κελλί και να είμαι σε τελεία ακινησία, γιατί έβγαζα συνέχεια αίμα.
Κάποια στιγμή βλέπω από το παράθυρο ένα γεροντάκι, τον πορτάρη, να
παιδεύεται να σχίσει με το τσεκούρι ένα κούτσουρο, για να το βάλει στο
τζάκι.
Αυτό το γεροντάκι είχε πρόβλημα με τα έντερα και είχε, το
καημένο, συνέχεια αιμορραγίες, είχε τελείως εξαντληθεί. Να σκεφθείτε
κοιμόταν με τα παπούτσια, γιατί δεν είχε κουράγιο να τα λύνει και να τα
δένει.
Πετάγομαι, πιάνω το τσεκούρι, χτυπώ μια-δυο το κούτσουρο, το
σχίζω και να, μετά βγήκε το αίμα από το στόμα μου. Κατάλαβες;
Ούτε καν
σκέφθηκα την κατάστασή μου, δεν υπολόγισα καθόλου τον εαυτό μου.
Αρχοντιά πνευματική! Τίποτε άλλο δεν συγκινεί τον Θεό όσο η αρχοντιά!
Είναι ο δέκτης της θείας Χάριτος